zewsząd bardzo daleko.: 33. wciąż istnieję

I am the wilderness locked in a cage

I am a growing force you kept in place

I am a tree reaching for the sun

Please don't hold me down

I am a rolling wave without the motion

A glass of water longing for the ocean

I am an asphalt flower breaking free but you keep stopping me

Release me

Żebym mogła być sobą, nie musiała się kryć ze swoimi quirkami i potrzebami, przebierać się za inną osobę, udawać kogoś innego niż jestem.

Żebym mogła z kimś dzielić przynajmniej niektóre plany i marzenia... nie tylko jego (choć to też), ale i moje.

Żebyśmy robili coś fajnego razem.

Żeby druga osoba rozumiała moją psychikę w stopniu, w jakim jest to osiągalne, a przynajmniej w sensie intelektualnym starała się rozumieć.

Żeby szczerze interesowała się moim życiem, pytała, co u mnie, pamiętała o ważnych wydarzeniach i reagowała na to, co mówię.

Żebym mogła się jej wygadać ze swoich problemów i przeżyć, i myśli.

Żeby druga osoba była odpowiedzialna.

Żebym wiedziała, że mogę na nią liczyć, że nie wypnie się na mnie, gdy przeżywam trudne chwile, że w miarę możliwości pomoże mi znaleźć rozwiązanie.

Żeby uwzględniała w swoim życiu, że ja istnieję i mam uczucia.

Tylko (i aż) tyle chcę.

Czy nie mam prawa pragnąć więcej niż znam?

Sądzę, że mam.

Choćby tylko dlatego, że nie pragnę więcej, niż chcę komuś z siebie dawać. I że zawsze dawałam z siebie właśnie tyle.

Boli mnie. Ale wciąż istnieję.

A dzisiaj, kiedy z Ra. byliśmy o jakieś dziesięć minut drogi od starej cegielni, Ra. wymamrotał:

- Nie wiem, czy się ze mną zgodzisz, ale moim zdaniem najpiękniejszymi drzewami są te, które rosną na zgliszczach.

zewsząd bardzo daleko.