54 - Hydry

Ś.: Ja teraz nie wchodzę na Bunia, ponieważ się na niego obraziłem.
R.: Dlaczego?
Ś.: Mnóstwo tam debili.
R.: Myślałam, że ich poblokowałeś.
Ś.: Debile są jak głowy hydry: jedną się odetnie, a trzy nowe wyrosną na jej miejsce.
R.: A co oni piszą?
Ś.: Na przykład, że Północnokoreańczyk wylądował na Księżycu. To urąga mojej godności. Jestem zbyt inteligentny na tę stronę.

38. wszystko

All I've ever wanted from this world
Is to let me be me.

(3 Doors Down)

37. półprosta

Jak zwykle w najgorszych dla mnie okresach najsilniejszego lęku, gdy psychika i ciało wymykają mi się spod kontroli na wiele dni, unikam przyjaciół. Wiem, że nie powinnam, że oni któregoś dnia znowu mi to wypomną, ale nie potrafię rozmawiać, nie wiem, jak. Nie potrafię udawać przed bliskimi, że wszystko jest OK, a jednocześnie wiem, że nie znajdę zrozumienia - nie dlatego, że nie chcą, ale dlatego, ze nie potrafią zrozumieć. Będą typowe w takich sytuacjach wyrażenia, żarty mające na celu rozładowanie napięcia, próby odwołania się do własnych problemów w celu podkreślenia śmieszności moich, wreszcie autentyczne współczucie, przygniecione bezradnością. To ja już wolę mówić jak najmniej i większość chwil wolnych od lęku spędzać na czytaniu. 

A jednak tym razem jest inaczej. 

Tym razem mam po swojej stronie kogoś, komu mogę powiedzieć naprawdę wszystko, wiedząc, że zrozumie, przed kim nie muszę niczego udawać ani ukrywać... mogę być sobą bez poczucia winy czy wstydu. I choć w najgorszych momentach wcale nie jest mniej strasznie, jest jednak inaczej i nawet nie da się tego porównać. 

Sam fakt, że W. ze mną rozmawia o wszystkich problemach i myśli o szukaniu rozwiązań, jest czymś niezwykłym, jako że inni przyzwyczaili mnie do innych reakcji w sytuacjach problemowych: na ogół uciekali, czy to duchem, czy to ciałem, wygadywali jakieś frazesy lub próbowali mnie rozśmieszyć, ignorując problem. Ale on nie tylko rozmawia. Już teraz udało mu się więcej niż komukolwiek innemu, jeśli chodzi o mój największy problem, może dlatego, że jako jedyny nie próbuje wywierać na mnie jakiejkolwiek presji i nie wzbudza we mnie koszmarnego poczucia winy za rzeczy, na które naprawdę nic nie potrafię poradzić.

Swoją drogą, minęły już dwa miesiące, odkąd jesteśmy razem, a W. jeszcze nigdy nie powiedział mi czegoś, co sprawiłoby mi ból, uderzyłoby w moją samoocenę czy zdołowałoby mnie. Dla porównania, inni ludzie, nawet najbliżsi, mówią mi takie rzeczy średnio raz na kilka dni, jeśli nie częściej. I to raczej nie dlatego, że chcą mnie ranić: teraz już wiem, że oni w większości przypadków wcale tego nie chcą, ale tak właśnie rozumieją wspieranie drugiej osoby, bo na większość ludzi takie słowa jak ich działają, a to, że mnie nie pomagają, tylko wręcz przeciwnie, to nie ich wina, bo moja głowa jest porąbana.

Nie powiedziałam W., że go kocham; nie przepadam za tym słowem, które moim zdaniem nie oddaje istoty rzeczy. S. ma rację, że słowa mające nazywać uczucia są śmieszne, a już zwłaszcza śmieszne są "kocham" czy "jestem zakochany". Brzmią tak jakoś... ostatecznie, jakby wszystko, co mogło się stać, już nastąpiło, było zamknięte w jakichś ramach, skończone w tym znaczeniu, w jakim skończony jest odcinek, a nie jest prosta, co w wieku kilku lat niezmiernie mnie fascynowało. Siedziałam wtedy nad książką mającą wyjaśniać dzieciom podstawy geometrii, z uczuciem, że tak naprawdę wyjaśnienia się nawet nie zaczęły: zastanawiałam się, jak prosta może nigdy się nie kończyć, i na myśl o tym czułam podekscytowanie, ciekawość, ale i lęk. Odcinek z kolei był nudny. A najciekawsza ze wszystkiego była półprosta. I mnie właśnie cholernie brakuje jakiegoś słowa na określenie uczuć, które różniłoby się od innych słów tak, jak półprosta różni się od prostej i odcinka, bo ani jednego, ani drugiego nie czuję i czuć nie chcę. Ale takiego słowa nie ma w żadnym słowniku. 

Czuję się z jednej strony tak, jakbym znała go od zawsze, a z drugiej tak, jakbym nie umiała sobie wyobrazić i objąć swoim bardzo małym rozumkiem wszystkiego, co może się wydarzyć od teraz, i nawet z najwyższego punktu w okolicy nie mogła dojrzeć końca.

36. albireo

Czarne koty w pustym mieszkaniu
słuchają, jak trzęsie się ziemia.
Łykają antydepresanty,
choć ponoć nie mają dusz.

Za oknami strugi ludzi
z nosami w twarzoksiążce
zapalają wirtualne znicze
na swoich grobach.

Spóźnione pociągi mkną po torach synaps
zawsze zbyt szybko.

Na źle naostrzonych pazurach koty
nieporadnie liczą życia,
których nigdy nie wystarcza,
by zacząć żyć naprawdę.

A i B w głowie Łabędzia
nigdy się nie rozstaną i nigdy nie zetkną.

35. kapitulacja

Jestem całkowicie zafascynowana W. i bardzo mi na nim zależy. On raczej o tym wie. I chyba już nie będę robiła nic, żeby to tłamsić czy maskować. Poddałam się.

Jeśli chodzi o innych... coś czuję, że nadchodzą ciekawe czasy, także w znaczeniu rozmów, które przyjdzie mi odbywać z ludźmi.

34. zwierzaczek

Od pewnego czasu mam marzenie.

W istocie marzeń mam wiele, ale to nieco różni się od innych.

Jest uparte. Przez dłuższy czas próbowałam je zwalczyć, ale poddałam się i teraz już nawet nie próbuję.

Jest nieco szalone.

Bywa, że przez dłuższy czas jest mi przez nie tak błogo i spokojnie, jakbym w końcu wróciła do domu. Czasami nie potrafię spać, jakby coś mnie paliło od wewnątrz żywym ogniem. A jeszcze kiedy indziej drobnostki sprawiają, że znienacka zaczynam się czuć podobnie jak wtedy, gdy po dłużącym się zimowym śnie wracam do mojego małego opuszczonego domku pod lasem i przypominam sobie, że znowu jest lato i że jest tyle rzeczy, które można przeżyć, iż tego lata nigdy nie wystarczy.

Jest jak mały, dziki zwierzaczek, który początkowo sypia na twardej i zimnej podłodze, ale z czasem odkrywa na swojej drodze różne ciekawe cosie i zaczyna je chomikować.

I rośnie.

33. wciąż istnieję

I am the wilderness locked in a cage

I am a growing force you kept in place

I am a tree reaching for the sun

Please don't hold me down

Please don't hold me down

I am a rolling wave without the motion

A glass of water longing for the ocean

I am an asphalt flower breaking free but you keep stopping me

Release me

Release me

~ Oh Laura

Żebym mogła być sobą, nie musiała się kryć ze swoimi quirkami i potrzebami, przebierać się za inną osobę, udawać kogoś innego niż jestem.

Żebym mogła z kimś dzielić przynajmniej niektóre plany i marzenia... nie tylko jego (choć to też), ale i moje.

Żebyśmy robili coś fajnego razem. 

Żeby druga osoba rozumiała moją psychikę w stopniu, w jakim jest to osiągalne, a przynajmniej w sensie intelektualnym starała się rozumieć.

Żeby szczerze interesowała się moim życiem, pytała, co u mnie, pamiętała o ważnych wydarzeniach i reagowała na to, co mówię.

Żebym mogła się jej wygadać ze swoich problemów i przeżyć, i myśli.

Żeby druga osoba była odpowiedzialna.

Żebym wiedziała, że mogę na nią liczyć, że nie wypnie się na mnie, gdy przeżywam trudne chwile, że w miarę możliwości pomoże mi znaleźć rozwiązanie.

Żeby uwzględniała w swoim życiu, że ja istnieję i mam uczucia. 

Tylko (i aż) tyle chcę.

Czy nie mam prawa pragnąć więcej niż znam?

Sądzę, że mam.

Choćby tylko dlatego, że nie pragnę więcej, niż chcę komuś z siebie dawać. I że zawsze dawałam z siebie właśnie tyle.



Boli mnie. Ale wciąż istnieję.

A dzisiaj, kiedy z Ra. byliśmy o jakieś dziesięć minut drogi od starej cegielni, Ra. wymamrotał:

- Nie wiem, czy się ze mną zgodzisz, ale moim zdaniem najpiękniejszymi drzewami są te, które rosną na zgliszczach.