9. trzymaj się

Kiedy pierwszy raz spotkałam w realu przyjaciółkę, którą poznałam w wieku piętnastu lat przez Internet, A. wykaligrafowała mi w pamiętniku cytat:

After tonight, who knows where we'll be tomorrow

What if we're never here again?

After tonight, this will be a lifetime ago,

So let's stay up until the sky bleeds red (...)

And we are here

But I already miss you,

Even as you're lying next to me (...)

This time is ours

If I could hold this moment in my hands,

I'd stop the world from moving,

I'd stop the clocks from turning

This time is ours

Inside a frozen memory of us

And we are motionless, motionless

Bravery, Ours

Od siedmiu lat uważam, że mogłoby to być motto dni, gdy spotykam się z przyjaciółmi i najbliższymi znajomymi. Nic, nawet moje własne słowa, nie oddałoby tego, co czuję w te dni, aż tak dobrze.

Bo większość ludzi, którzy są mi bliscy i w których towarzystwie mogę być w pełni sobą, dzieli ode mnie ponad pięć godzin podróży (a zwykle więcej).

A w niedzielę jedna z dwóch bliskich mi osób, do których mogę dotrzeć w dwadzieścia minut, wyjeżdża na drugi koniec świata, na inny kontynent. I będzie tam mieszkała przez dwa lata z krótkimi przerwami.

Dzisiaj, siedząc na kanapie N. i wcinając chiński kisiel sezamowy, który wygląda paskudnie i smakuje przepysznie, czułam, że już tęsknię. Mimo tego udało mi się utrzymać emocje na krótkiej smyczy.

Powtarzałam sobie w myślach: mamy siebie - tego jestem pewna bardziej niż kiedykolwiek.

Mamy też azjatycki komunikator, ponoć lepszy niż ostatnim razem.

I mamy poczucie humoru.

- Pamiętaj: uważaj na siebie! Nie rób tam głupot jak ostatnio. Odezwij się, gdy będziesz na miejscu - wygadywałam po raz n-ty to samo, wisząc na szyi N. - Trzymaj się!

Na co N., która - w przeciwieństwie do A. - nie jest zbyt sentymentalna:

- Ja się zawsze trzymam, tylko czasami się puszczam.

A później, kiedy znalazłam się nocą na opustoszałej ulicy, emocje jakimś dziwnym trafem wyswobodziły się z obroży i niespodziewanie poczułam, że mam w ręce już tylko smycz. Poprawiłam plecak na lewym ramieniu i przez jakiś czas biegłam przed siebie najszybciej jak umiałam, jakby tylko to mogło mi pomóc nie myśleć.